Najpóźniej w XVI wieku, a prawdopodobnie wcześniej, „na zdobiącej kościół pięknej i wysokiej wieży” funkcjonował zegar dwudziestoczterogodzinny, czyli z tarczą podzieloną na 24 okresy. Mechanizm nie tylko pokazywał godziny, ale także je wybijał. Poniżej właściwej, zegarowej, znajdowała się druga, mniejsza tarcza, która wskazywała fazy księżyca. W 1592 roku, w czasach burmistrza Hansa Schtama, w wieżę uderzył piorun, uszkadzając jej hełm. Przy okazji remontu dawny zegar zamieniony został na nowocześniejszy, dwunastogodzinny instrument (półzegar) wykonany przez zegarmistrza Leonharda Selingera. W 1878 roku, z okazji obchodów 500 rocznicy budowy murowanego kościoła powstał projekt zastąpienia starego zegara nowym mechanizmem. W lutym 1874 roku na wieży kościoła Piotra i Pawła doszło do demontażu historycznego zegara z 1652 roku. Wiosną pojawił się nowy instrument wyprodukowany w 1873 roku w głogowskiej fabryce zegarów wieżowych jako egzemplarz nr 1002 C. Weissa. Zegar wieżowy funkcjonujący od 1874 roku na kościele Piotra i Pawła przetrwał przebudowę świątyni w latach 1892-1894 i do dnia dzisiejszego działa na wieży północnej. Został zmodernizowany, obecnie posiada elektryczny naciąg, obsługujący także tarczę zegara na wieży południowej.

_{Grażyna Humeńczuk
w: Grażyna Humeńczuk, Marcin Makuch „Śladami legnickich zegarów” Legnica, 2017}