Pod koniec XIX wieku legnickie Seminarium Nauczycielskie mieściło się w zachodnim skrzydle budynku Gimnazjum Miejskiego. W 1899 roku kształciło 80 seminarzystów. Decyzja o budowie nowego gmachu szkolnego przeznaczonego na siedzibę seminarium zapadła w 1908 roku.
Obiekt ulokowano na działce o powierzchni 1,69 ha na Przedmieściu Chojnowskim. Budowę rozpoczęto w czerwcu 1911 roku, zakończono 24 października roku następnego.
Monumentalny gmach Seminarium Nauczycielskiego wzniesiono według projektu miejskiego radcy budowlanego Paula Oehlmanna. Powstał budynek częściowo dwu-, częściowo trójkondygnacyjny, na planie litery U, połączony z bocznymi pawilonami, z których zachodni mieści salę gimnastyczną. Obiekt posiada kilka odrębnych klatek schodowych. Na drugim piętrze zachodniej części głównego korpusu budynku usytuowana została półtorakondygnacyjna aula szkolna, wpisana w 1995 roku do rejestru zabytków.
Seminarium funkcjonowało do 1925 roku. Wcześniej, bo w 1922 roku odsłonięty został pomnik uczniów i nauczycieli Seminarium Nauczycielskiego poległych podczas I wojny światowej. Pomnik wkomponowany w architekturę gmachu upamiętniał 155 wychowanków oraz 2 nauczycieli. Do dzisiaj zachowały się cztery prostokątne, piaskowcowe tablice z nazwiskami poległych, umieszczone na ścianie tarasu usytuowanego od strony obecnej ul. Lotniczej. Od 1925 roku w murach szkoły działała średnia szkoła dla dziewcząt (Mädchen Mittelschule). Po II wojnie światowej budynek zajęła Armia Czerwona. W pierwszej połowie lat 50. rozpoczęła tutaj działalność druga w Legnicy radziecka szkoła średnia (nr 32). W gmachu od 1994 roku mieści się Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego.
Zegar ulokowany został na fasadzie środkowego członu głównego korpusu budynku. Elewacja, poprzedzona tarasem, posiada centralnie usytuowany ryzalit z półkolistym naczółkiem, w polu którego znajduje się tarcza zegarowa. Pierwotny mechanizm z 1912 roku nie zachował się. Obecny zegar, zamontowany na przełomie lat 2005/2006, posiada mechanizm sterowany komputerowo oraz elektroniczny kurant firmy ELEMIK
z Wrocławia. Montaż i renowację przeprowadziła firma REK – Jerzy Jurkiewicz ze Szczecina. Według informacji uzyskanych w 2016 roku od wicedyrektora CKZiU z dawnego mechanizmu ocalała jedynie oś z jedną zębatką, które zdemontowała firma przeprowadzająca modernizację zegara. Zachowano ażurową tarczę zegarową z cyframi rzymskimi, która znajdowała się na elewacji przed 2005 rokiem. Po wymianie wskazówek i renowacji czasomierz do dzisiaj służy społeczności szkoły.

_{Grażyna Humeńczuk
w: Grażyna Humeńczuk, Marcin Makuch „Śladami legnickich zegarów” Legnica, 2017}