Budynek znajduje się u zbiegu ulic Szewczenki i Sejmowej. Dawna Elisabethschule kontynuowała tradycje prywatnej, ewangelickiej szkoły dla dziewcząt, założonej w 1869 roku przy Wallstraße 1 (obecnie ul. Dziennikarska) przez Marie Alberti (Albertische höhere Töchterschule), od 1877 roku prowadzonej przez siostry v. Stoephasius z Magdeburga (Stoephasiusschule). To one przeniosły zakład na Victoriastraße (obecnie ul. W. Reymonta) gdzie zatrudniano m.in. profesorów z Akademii Rycerskiej. W 1877 roku szkoła kształciła 64 dziewczęta, w 1902 roku miała już 171 uczennic. W 1909 roku szkoła wraz z pensjonatem ulokowana została przy Weißenburgerstraße 4 (obecnie ul. Sejmowa). W skład placówki (Koschmiederische Anstalt) wchodziły: średnia szkoła dla dziewcząt (Mädchenmittelschule), której rektorem był Johann Koschmieder oraz liceum (Privatlyzeum) z Elizabeth Koschmieder na czele. To właśnie Elisabeth Koschmieder kierowała szkołą od 1909 do śmierci w 1927 roku. Małżeństwo Koschmiederów miało trzech synów, profesorów uniwersyteckich: slawistę i znawcę języków nadbałtyckich, matematyka oraz meteorologa. Prawdopodobnie po śmierci żony J. Koschmider przeszedł na emeryturę, a zakład przejęty został przez wspólnotę diakonis z Ząbkowic Śląskich (ev. Diakonissenanstalt Frankenstein). Wówczas, w 1930 roku rozpisany został konkurs na rozbudowę szkoły. Wybrano modernistyczny projekt Pantke i Keidla, architektów z Görlitz. Budynek o bryle złożonej z kilku prostopadłościanów różnej wielkości, z asymetrycznie usytuowaną wieżą zegarową powstał w latach 1931-1932. Nowoczesny i modernistyczny obiekt posiadał duże okna zapewniające właściwe oświetlenie wnętrz oraz taras na dachu umożliwiający prowadzenie lekcji na świeżym powietrzu. Do II wojny światowej mieszkał tutaj emerytowany rektor Johann Koschmieder, działał także internat dla dziewcząt prowadzony przez diakonise. Po 1935 roku część budynku zajęta została przez Wehrmacht. Po wojnie obiekt użytkowały wojska radzieckie. Od 1993 roku gmach jest siedzibą IV Liceum Ogólnokształcącego z ukraińskim językiem nauczania.
Zegar, z nowoczesną w formie tarczą umieszczoną na szczycie wieży, nie zachował się.
Grażyna Humeńczuk
w: Grażyna Humeńczuk, Marcin Makuch „Śladami legnickich zegarów” Legnica, 2017
