Budynek ewangelickich szkół powszechnych nr 1 i nr 2 wzniesiono na terenie dawnych obwałowań w 1882 roku. Z uwagi na trudności w położeniu fundamentów oraz zastosowanie najnowszych rozwiązań technicznych, koszt budowy przekroczył przyjęty pierwotnie limit wydatków.
Uroczyste przekazanie obiektu do użytku odbyło się 16 października 1882 roku w dzień imienin patronki szkoły św. Jadwigi. Architektem budynku był ówczesny miejski radca budowlany Theodor Becker. Szkoła wraz z przyległą salą gimnastyczną uważana była przez współczesnych za najpiękniejszą w prowincji, niekiedy zaliczano ją do jednej z piękniejszych w państwie pruskim. W budynku znajdowały się dwie szkoły szczebla podstawowego, z oddzielnymi wejściami: nr 1 dla chłopców oraz nr 2 dla dziewcząt, ponadto w jego murach mieściła się zawodowa szkoła dokształcająca, wszystkie pod wspólnym zarządem rektora Wilhelma Kolbe.
W 1900 roku przewodnik po mieście tak opisywał budynek: „Naszą uwagę kierujemy na monumentalną budowlę, jedną z najpiękniejszych w całym mieście. Jest to ewangelicka szkoła powszechna nr 1 i 2, potocznie nazywana szkołą Jadwigi. Ten budynek szkolny na planie łacińskiego krzyża, z biegnącymi przez jego środek korytarzami posiada 39 klas. Jego fasada jest ozdobiona bogatą ornamentyką z czerwonej i żółtej terakoty z fabryki Bienwalda & Rothera, a nad wejściami stoją posągi Lutra i Melanchtona”. Figury zachowały się do dnia dzisiejszego, w przeciwieństwie do mechanizmu dziewiętnastowiecznego zegara.
Obecnie budynek jest siedzibą Szkoły Podstawowej nr 4.
Zegar znajduje się na elewacji od strony ul. Piastowskiej, gdzie szczyt fasady wieńczy chorągiewka z datą 1882, zaś poniżej znajduje się zabytkowa tarcza zegara z nowymi wskazówkami. Obecny, elektroniczny napęd zegara został zamontowany w 1996 roku przez wrocławską firmę ELEMIK – producenta zegarów wieżowych, fasadowych i ulicznych.
Próba ustalenia w oparciu o kroniki szkolne, kiedy i w jakich okolicznościach mechanizm zegara zaginął nie przyniosła spodziewanego rezultatu. Prawdopodobnie mechanizm „zaginął” w okresie przed wprowadzeniem się szkoły do budynku przy ul. Piastowskiej, czyli w latach 1945-1947.
Grażyna Humeńczuk
w: Grażyna Humeńczuk, Marcin Makuch „Śladami legnickich zegarów” Legnica, 2017
