Historia wieży zegarowej z zamkowego dziedzińca związana jest z osobą księżnej Ludwiki, matki Jerzego Wilhelma, zmarłego w 1675 roku ostatniego księcia legnickobrzeskiego, która w 1674 roku rozbudowała legnicką rezydencję tworząc przejście łączące północne i południowe skrzydła zamku. Powstał mur kurtynowy z „wytworną” wieżą zegarową w stylu renesansowym, dzielący dziedziniec zamku na część reprezentacyjną i gospodarczą. Wieża przykryta miedzianym hełmem posiadała zegar z dwiema tarczami i galerię dla muzyków. Projekt przygotował architekt Carlo Rossi, twórca legnickiego Mauzoleum Piastów. W 1835 roku, o wpół do dwunastej w północnozachodnim skrzydle zamku pojawił się ogień. Mimo szybkiej pomocy, pożar rozprzestrzeniał się błyskawicznie, walka z żywiołem trwała całą noc, zginęło 5 osób, uszkodzeniu uległa również wieża zegarowa. Odbudowa trwała przez kilka lat, do 1840 roku. W latach 1866-1867, przy okazji przebudowy wnętrz parteru oraz I piętra starej części zamku przebudowany został również łącznik wraz z wieżą zegarową. Rok 1945 zapisał się w historii zamku pożarem, wtedy też najprawdopodobniej uległ zniszczeniu zegar. 

_{Grażyna Humeńczuk
w: Grażyna Humeńczuk, Marcin Makuch „Śladami legnickich zegarów” Legnica, 2017}